tarafından Zebunniso Asrorova | Ağu 1, 2022 | Edebiyat, Şiir
Bana beyaz bakma papatyamKoyu renkler kadar ürkütür beniBu beyaz doğal değil bu seferBöylesi bir şefkat öldürdü beni.Papatyam, beni sonradan sevmeGeç kalınmışlık üşüttü beniOysa temiz hayaller vardıYaprak yaprak ümitler coşturanGülüşün kadar saflık yağdıranKalbime...
tarafından Zebunniso Asrorova | May 1, 2022 | Edebiyat, Şiir
Beklemek Yarınlar mazi olmuşken Ümit çoktan cennetlik İnsanın Hay vasfı istifa etmişken Neyin nesi? Beklemek Bilinmeze bürünmekten başka ne taşır Bir bebek ağlaması Yarının yasını peşinen tutmakken Şöyle afili bir vazgeçmek Söyle bana Neyin...
tarafından Zebunniso Asrorova | Şub 1, 2022 | Edebiyat, Hatıra
Sabahleyin annemle beraber kreşimin yolunu tutmuştuk. “Ne kadar geç gidersem o kadar iyi olur.” kafasıyla oyalanmaya çalışsam da hemencecik gelivermiştik. Doğruca kreşin karşısında duran ekmekçiye yöneldik. Sıcacık ekmekleri tandırdan yeni almış olmalılar ki kokusu...
tarafından Zebunniso Asrorova | Ara 1, 2021 | Edebiyat, Şiir
Bir kelime, ne cüretle hem başıboş bırakır insanı hem paramparça eder? Sessizce yıkmalar mesleği olmuş anlaşılan. Bir sen varsın ücrada, belki de kalabalığın en ortasında Ve tonlarca sorularınla yapayalnızsın! Üstelik her bir sorun seni yıkan, mahveden...
