Jozef KILÇIKSIZ
…
…
…
çok yol gidermiş insan
geriye dönemeyeceğini anladığı an
kör ağrılarla karşılarmış olanı biteni
akarak kendini azaltan yaşam yaşını yüzüne vurur
üzülme sevgilim
öleceğin yaşa gelince uyandırır seni
giderken herkes bir söz bağışlar, içinde köz saklı bir söz
ağlar yarana kan bıçakları ve uzak iskeleyi unutmuş deniz
zambak soğanı bildiğimiz kışlardan geçer
dürter hafızayı uzaklarda görünen kar
düğün yeri seçer gibi seçersin intihar yerini
kor kor onca uğurlama
aymadın mı, körlükle başlayan aldatıyı?
yalan su gibi akar
aymadın mı?
abartma ölümü, arada çık gel, bitmeyen şu güz zaten hepimizi asabi yapmakta
yok, gelmem dersen
kalbimin ceviz sandığına gizlediğim bütün güneyler ve haklı sabahları yağmurun
gözüne dizine dursun sevgilim