Sadece askerlere ait değil cesaret

Kendi ölümüne hiç inanmaz insan, hayret!

Yoldaşlarıyla düşer yollara güzel bir gün, 

Güç dolu, hayat dolu her şey hala hep mümkün   

Cesaret belki en çok o ihtiyarlar için

Sırf bir fikir değil bu insan sonunu bilsin

Alışır mezarlara, her yıl kayıplar artar

Sevdiklerinden daha gidecek ah kimler var?  

O fark eder ki bir kalp durması ya da inme

Askere kurşun gibi, sokak ya da evinde

Habersiz gelebilir onu götürmek için.   

Gelecek görünür hep her zamankinden çirkin

Bilir ki günden güne azalır her yetenek

Kavruk karikatürü ayna geri verecek

Aklı onu yüzüstü bırakır defalarca

Bedeni utandırır onu ne korkunç tarzda 

Sabahtan sabaha hep sürükler acısını

Hastane yatağında, herkesin belasını

Hemşireden, doktordan bin defa özür diler

Yük olmak istemezdi, kim dinlerse ona der

Haysiyet savaşını zaten çoktan kaybetti

Kimse göstermez artık ne saygı ne de sevgi 

Ama yine gülümser her zaman “iyiyim” der

Durumuyla yüzleşir “Sen beni lütfen boş ver.”

Cesaret değil mi bu gösterir bu ihtiyar

Yeryüzünde bu isme layık ne az eylem var.