Günlerden cuma,

Sene ahir,

Yer bir.

Güzvari bir bahar gününde,

Dönüp çehrelerine baktım tatlı günlerimin.

Bir gençtim o zamanlar.

Adım biriydi sadece.

Mekân bana emanetti,

Zaman da bendeydi.

Tırmandıkça yükselen Alp Dağları,

Topraktan yoluma düşmüş,

Bir kar tanesiydi.

Nurla dolmuş etek ovalarına,

Doğan merhametli güneş lambasıydım ben.

Çöller ortasında kaybolmuş,

Kenanlı, sahipsiz bir aynaydım.

Hangi güzel baksa bana,

Bir güzel görürdü kendisinden içeri.

Sararmış çiçekler,

Ve kavurucu rüzgâr üzerine

Doğan merhametli ay ışığıydım.

Raflarında pirüpak kitaplarım vardı,

İçten çığlıklarla okuduğum.

İnsan sevdiğine benzer ya;

Ben de kitaplar oldum zamanla.

Ve kendimi okuttum teker teker,

Büsbütün bu varlığa.

Ben medeniyettim;

Kültür-sanattım, cebir ve fendim.

Çift kanadımla akıl ve kalptim ben;

Ve ismim Taha’ydı, Asım’dı, Haluk’tu…

Zaman hızlı geçer derlerdi,

Bir günü yüz kere yaşamıştım ben.

Kaçta kalmıştı göz kapaklarım,

Hatırlamıyorum.

Bir kez dirilip iki kez ölmüştüm.

Şayet ilk defa ölmesem,

Gerçekten dirilemezdim ben.

Güzvari bir bahar gününde,

Dönüp çehrelerine baktım tatlı günlerimin.

Hey gidi günler!